Te Veel by Blof
Ik werd verblind
door de dingen om me heen.
Met mezelf alleen kon ik niet kijken
naar de wereld die bleef draaien
en langzaamaan verdween ik in een gat.
Ik was woest op iedereen die zei dat die wel wist hoe het nu zat
en hoe het zo gekomen was
en hoe het dan weer verder moest.
Wat een onzin!
Want niets hoefde en er kon gewoon te veel.
Er kon veel te veel
en ik durfde niet te kiezen.
Er kon veel te veel,
er was nog zo veel te verliezen.
Er stak een wind op.
En de bomen stonden scheef
aan een horizon die wegdreef.
Ik trok m’n jas aan en ik vocht me door de regen
en langzaamaan verdween ik in een storm.
En ik dacht aan iedereen die ooit gezegd had iets te weten
|
